آیدین منعم
سازي است كه مانند سنتور توسط ضربۀ چكش بر روي سيم به صدادر ميآيد.
پيانو جعبۀ بسيار بزرگي است كه به دو شكل مختلف ساخته شده است يكي آن كه در فارسي به نام «پيانو رويال» مصطلح شده،كه عبارت است از جعبۀ بزرگ سه ضلعي، بر روي سه پايۀ قطور، و سيمها به طور افقي در داخل جعبه كشيده شدهاند و چكشها از زير به سيمها برخورد ميكنند، و ديگريكه جعبۀ آن كوچكتر و قائم است و سيمها عمودي و از پائين به بالا قرار گرفتهاند، در اين يك چكشها از جلو به سيمها ضربه ميزنند. براي هر صوت پيانو يك چكش، يك شستي و يك دستگاه وصل كنندۀ آنها و (مانند سنتور) سه سيم در ناحيۀ زير، دو سيم در ناحيۀ بم و يك سيم كلفت در ناحيۀ خيلي بم براي هر صوت تعبيه شده است.
در ضلع جلوي نوازنده رديف شستيها قرار دارد. هر شستي به ياري مكانيسم مخصوصي در داخل پيانو به چكش متصل است كه با كوبيدن روي شستي، چكش نيز به سوي سيم مربوط پرتاب شده، به آن برخورد كرده آن را به ارتعاش وا ميدارد و خود كمي به عقب بر ميگردد تا مانع ادامۀ ارتعاش سيم نشود. به مجرد آن كه انگشت نوازنده از روي شستي برداشته شود، نمد خفه كن به سيمها ميچسبد و سيم مرتعش را از ارتعاش باز ميدارد.
جلوي پاهاي نوازنده دو يا سه پدال تعبيه شده، پدال سمت راست، مانع كار دستگاه خفه كن ميشود. در نتيجه سيم مربوطه، حتي پس از برداشتن انگشت از روي شستي، به ارتعاش ادامه ميدهد تا به تدريج خود به خود از ارتعاش بازماند. پدال سمت چپ سبب ميشود كه نواري از نمد بين سيم و چكش بر روي سيم، صوتي خفه و كم صدا ايجاد كند. در پيانوهاي سه پداله، پدال وسط نيز مجموعاً چكشها را كمي به راست ميراند تا چكش كوبنده فقط به يكي از سيمهاي سه گانۀ همكوك برخورد كند.
اين عمل موجب «ظريف شدن و كم صدائي» صوت حاصل ميگردد. وسعت صداي پيانو عبارتست از هفت اكتاو يا كمي بيشتر، به علت بزرگي وسعت صداي پيانو، نت نويسي آن بر روي دو حامل صورت ميگيرد، كه معمولاً حامل زيرين (حامل بم يا كليد «فا») براي اجرا با دست چپ و حامل بالايي (حامل زير با كليد «سل») براي اجرا با دست راست اختصاص يافته است.
متدولوژی آموزش پیانو کلاسیک:
آموزش پیانو دارای یک استاندارد جهانی بوده و می‌توان گفت آموزش اصولی بایستی مطابق با سطح‌بندی ارائه شده از سوی آکادمی‌های علمی موسیقی اروپا و آمریکا باشد. من نیز سطوح مختلف آموزش پیانو را بر این اساس قرار داده‌ام . البته در هر یک از این سطوح رده سنی هنرجو نیز باید مورد توجه قرار داده شود بطوریکه نمی‌توان متدلوژی آموزش برای کودکی که هنوز مدرسه نرفته با کودکی که وارد مدرسه شده یکی باشد. همچنین نمی‌توان به هنرجوهای دارای محدوده سنی ۵ تا ۱۰ سال همانند هنرجوهای نوآموز ۱۱ تا ۱۵ سال با یک روش و متد مشترک آموزش داد. در شیوه آموزش من علاوه بر در‌نظر گرفتن این موارد هنرجوهای بزرگسال نیز با متدهای جداگانه‌ای آموزش میبینند. ناگفته نماند که عوامل فرهنگی نیز در آموزش این ساز نقش تعیین کننده‌ای دارند و بستر فرهنگی را که هنرجو به آن تعلق دارد نباید نادیده گرفت. در برخی موارد به‌ناچار بایستی از رپرتواری که متعلق به آن بستر فرهنگی است می‌توان با هدف ارتقاء کیفیت یادگیری هنرجو سود جست. تدریس رپرتوار به تنهایی کافی نبوده و در کنار یادگیری قطعات و به موازات آن بایستی تمریناتی را به منظور ارتقاء تکنیک و موزیکالیته به هنرجو داد تا هم تکنیک هم سونوریته و هم موزیکالیته همزمان با هم تکامل یابند.
در متد آموزشی این جانب همنوازی (آنسامبل) و همراهی (آکومپانیمان) جزو ملزومات فرآیند یادگیری است. در نتیجه هنرجو در هر سطحی که باشد باید این موارد را نیز بیاموزد و تجربه کند.
