فلوت
فلوت
ساختمان فلوت
طول فلوت تقریبا شصت و شش سانتی‌متر و قطر آن دو و نیم سانتی‌متر است. فلوت عموما از چوب یا فلز سفید ساخته می‌شود و گاه نیز از فلزاتی مانند طلا یا نقره نیز در ساخت آن استفاده می‌کنند. فلوت یک لوله است که از سه قسمت تشکیل شده‌است: سر(محل دمیدن نوازنده برروی این قسمت قرار دارد که یک سر آن نیز مسدود است). بدنه(این قسمت طول نسبتا زیادی دارد که سوراخ‌هایی روی آن ایجاد شده‌اند و این سوراخ‌ها با سوراخ‌گیر پوشانده شده‌اند). پایه (این قسمت بعدها به فلوت اضافه شده است و دو نیم پرده به وصعت آن اضافه می‌کند).
نوازندگی و اجرا فلوت
فلوت به دلیل گستره‌ی صدایی بسیار زیری که دارد در کلید سل نوشته می‌شود. نحوه‌ی تولید تنها در فلوت معمولا با تکیه و حرکت زبان است. فلوت برای اجرا احتیاج زیادی به نفس دارد٬ بنابراین سکوت‌های زیادی را در اجرا می‌طلبد. ساز فلوت با ملودی‌های کشیده و طولانی و نیز پاساژهای سریع و دوان کاملا آشناست و صدایش به دلیل حالت سبک و زینتی‌یی که دارد در قسمت‌های مختلفی از فرم‌های موسیقی و آثار تزیینی بسیار زیباست.فلوت هم‌چنین انواع بسیار متفاوتی دارد. سازهایی مانند فلوت پیکولو٬ فلوت آلتو و فلوت باس.
تاریخچه فلوت
قریمی‌ترین نوع ساز فلوت را می‌توان نی‌لبک نامید که هنگام دمیدن در آن٬ صدا از لبه‌ی انتهایی آن خارج می‌شود. اکنون فلوت را افقی نگه می‌دارند و از پهلو در آن می‌دمند. این ساز در حدود قرن دوازده میلادی از مشرق زمین به اروپا راه یافت و بیش‌تر در ارکستر‌های نظامی به کار می‌رفت و در اواسط قرن هفدهم میلادی به عنوان مهم‌ترین ساز ارکستر دربار و اپرا مورد استفاده قرار گرفت. اولین تغییر و تحول مهم در ساختمان فلوت توسط یک خانواده‌ی فرانسوی موسوم به هوتتره صورت گرفت. هم‌چنین عمل‌کرد اساسی و برجسته‌ی تئوبالد بوهم در مونیخ٬ در سی سال اولیه‌ی قرن نوزدهم میلادی در این زمینه بسیار مهم بود. فبوت بوهم که از چوب یا فلز ساخته‌شده‌است با اندکی تغییر همان فلوتی‌است که امروزه در اکثر نقاط جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد.
