ویلن

ساختمان ویلن

ویلن از بخش‌های مختلفی چون جعبه‌ی طنینی(کاسه‌ی رزونانس)٬ دسته٬ خرک٬ گوشی‌ها٬ پل٬ باس بار٬ گریف٬ سیم‌گیر٬ سیم‌ها و شیطانک ساخته‌شده‌است.جعبه‌ی طنینی که جعبه‌یی چوبی و توخالی است شامل صفحه‌ی رویی ساز٬ صفحه‌ی زیرین ساز و دو کلاف کناری ساز می‌شود. بر روی این جعبه دو حفره‌ی بزرگ به شکل حرف اف انگلیسی کنده شده است تا صدای ساز از آن‌ها خارج شود.چهار سیم ساز به گوشی‌های بالای ساز متصل می‌شوند٬ از روی گریف ساز می‌گذرند٬ بر روی خرک سوار می‌شوند و در نهایت به سیم‌گیر پایین ساز متصل می‌شوند. نام چهار سیم ویلن به ترتیب عبارتند از می٬ لا٬ ر٬ سل. آرشه‌ی ساز ویلن تکه چوبی است که معمولا سی و پنج سانتی‌متر طول دارد و رشته‌ای از موهای دم اسب در طول آن کشیده‌شده و به دو سر آرشه متصل می‌شود.

نوازندگی و اجرا ویلن

ویلن به دلیل گستره‌ی صدایی بسیار زیری که دارد در کلید سل نوشته می‌شود. نوازنده هگام نواختن٬ ساز را روی شانه‌ی چپ خود قرار می‌دهد٬ انگشتان دست چپش بر روی گریف ساز حرکت می‌کنند٬ آرشه را میان گریف و خرک بر روی سیم‌ها می‌کشد و به این ترتیب صدای دل‌بخواه تولید می‌شود. با کشیدن آرشه روی سیم٬ هوا مرتعش و صدا تولید می‌شود. از مشهورترین قطعاتی که برای ویلن نگاشته شده است می‌توان به کنسرتو برای ویلن و ارکستر اثر یوهانس برامس٬ کنسرتو برای ویلن و ارکستر اثر پیتر ایلیچ چایکوفسکی و هم‌چنین قطعات سولوی سونات ها و پارتیتاها اثر یوهان سباستین باخ اشاره کرد. از مشهورترین نوازندگان ساز ویلن می‌توان به داوید اویستراخ٬ یٍهودی منوهین٬ ایتساک پرلمن اشاره کرد.

تاریخچه ویلن

تاریخ‌چه‌ی ویلن در اروپا به قرن نهم میلادی بازمی‌گردد و حتی بسیاری معتقدند این ساز نمونه‌ی تکمیل شده‌ی ساز رباب است. ویلن به طور رسمی اولین بار در قرن شانزدهم در ایتالیا استفاده شد. به مرور زمان در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی٬ تغییرات و تعمیراتی روی آن صورت گرفت تا به شکل امروزی در‌آمد. مشهورترین سازنده‌های این ساز از قرن شانزدهم تا نوردهم میلادی٬ استرادیواری٬ گوارنری و آماتی بوده‌اند. در نهایت در قرن نوزدهم میلادی تغییرات متمایزی در این ساز به وجود می‌آید٬ باس بار آن ضحیم‌تر می‌شود و زاویه‌ی گریف آن تغییر می‌کند.