<p><span style="color: rgb(186, 55, 42);"><strong>مدرک تحصیلی:</strong></span></p>
<p>کارشناسی آهنگسازی از کنسرواتوار&nbsp; تهران</p>
<p><span style="color: rgb(186, 55, 42);"><strong>سوابق تدریس:&nbsp;</strong></span></p>
<p>تدریس سازهای پرکاشن و هنگ درام و تئوری موسیقی و سلفژ از سال 89</p>
<p>&nbsp;</p>

<h3>ساختمان ساز کوزه</h3>
<p>ساز کوزه از سفال یا سرامیک ساخته می&zwnj;شود و کاملا مانند آلت کوزه است٬ که تشکیل شده است از دهانه&zwnj;ی اصلی یا قسمت باریک بالایی آن که باز است. و گاهی یک یا دو یا سه دهانه&zwnj;ی اضافی بر روی پهنای تحتانی آن برای تغییر نوع صدا٬ بم و زیر کردن صدا و تغییر ارتعاش صدا آن ها را ایجاد می&zwnj;کنند."</p>
<h3>نوازندگی و اجرا ساز کوزه</h3>
<p>این ساز با شکل&zwnj;ها و شیوه&zwnj;های نواختن گوناگون در استان&zwnj;های هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان دیده می&zwnj;شود.امروزه کوزه&zwnj;های هرمزگان و سیستان بیشتر مورد استفاده قرار می&zwnj;گیرند. کوزه را هنگام نشستن روی زمین می&zwnj;نوازند.</p>
<h3>تاریخچه ساز کوزه</h3>
<p>در هرمزگان کوزه را با نام جله می&zwnj;شناسند و نحوه نواختن آن با کوزه سیستان متفاوت است. کوزه سیستانی دارای روش ساخت، پخت و همچنین خاک متفاوتی است و معمولاً آن را در کنار سینی گذاشته و می نوازند. بر خلاف تصور، کوزه با وجود سادگی ساختمان دارای صدادهی و توانایی&zwnj;های بسیار بالایی در اجرای قطعات و ریتم&zwnj;های مختلف است، که مورد توجه قرار نگرفته&zwnj;است و اکثر نوازندگان و آهنگسازان &nbsp;به صورت افکتیو از آن استفاده می&zwnj;کنند یا آن را به عنوان&zwnj;سازی مستقل نمی&zwnj;شناسند. ساز کوزه افزون بر این که خاستگاه ایرانی دارد ، دارای صدادهی بسیار نزدیکی با طبلا است و در سازبندی موسیقی ایرانی دارای رنگ جدید و خوبی نیز هست.</p>

آموزش ساز کوزه

ساز کوزه

<h3>ساختمان سازهای پرکاشن</h3>
<p>سازهای پرکانش انواع مختلفی دارد که عبارت&zwnj;اند از:&nbsp;<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; ۱- ایدیوفون&zwnj;ها (خودصداها)<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۲- ممبرانوفون&zwnj;ها (پوست صداها)&nbsp;<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۳- کوردوفون&zwnj;ها(سیمی&zwnj;ها)<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۴-آئروفون&zwnj;ها(بادی&zwnj;ها)</p>
<p>سازهای پرکاشن شامل دسته&zwnj;بندی دیگری نیز می&zwnj;شوند:&nbsp;<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۱- پرکاشن&zwnj;های قابل کوک مانند گلوکن اشپیل٬ ماریمبا٬ طبلا٬ تیمپانی٬ ویبرافون٬ زایلوفون و ماریمبا.<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۲- پرکاشن&zwnj;های غیر قابل کوک مانند باس درام٬ کاستانت٬ سیمبال٬ اسنر درام٬ تام تام.</p>
<h3><br>نوازندگی و اجرا&nbsp; سازهای پرکاشن</h3>
<p>سازهایی که معمولا در یک ست پرکاشن از آن&zwnj;ها استفاده می&zwnj;شود عبارت هستند از:<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۱- ست دو تکه یا سه تکه ی کونگا<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۲- بانگو<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۳-جیمبی<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۴-داربوکا<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۵- چایمز<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۶- شیکر<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۷- تامبورین<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۸- آگوگو<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۹-کاوبل<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۱۰-گويیرو<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۱۱- تیمبالس<br>&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;۱۲- کاخن</p>
<h3>تاریخچه سازهای پرکاشن ، ساز کوبه ای</h3>
<p>سازهای کوبه ای بر اساس معیارهای مختلفی طبقه بندی می شوند که گاهی اوقات بسته به ساختار، منشاء قومی، عملکرد در تئوری موسیقی و ارکستراسیون، یا شیوع نسبی آنها در دانش رایج است. کلمه پرکاشن از فعل لاتین Percussio به کوبیدن، ضربه زدن به معنای موسیقیایی و اسم Percussus، ضرب و شتم مشتق شده است. به عنوان یک اسم در انگلیسی معاصر، ویکی&zwnj;واژه آن را برخورد دو جسم برای تولید صدا توصیف می&zwnj;کند. این اصطلاح منحصر به موسیقی نیست، اما در پزشکی و نظامی، مانند کلاه ضربی، کاربرد دارد. با این حال، به نظر می&zwnj;رسد که تمام استفاده&zwnj;های شناخته شده از سازهای کوبه&zwnj;ای دارای نسبت &nbsp;مشابهی هستند که با پرکاسوس اصلی لاتین شروع می&zwnj;شود. در یک زمینه موسیقی، سازهای کوبه ای ممکن است در اصل برای توصیف خانواده ای از آلات موسیقی از جمله طبل، جغجغه، صفحات فلزی، یا بلوک&zwnj;هایی ساخته شده باشند که نوازندگان برای تولید صدا آنها را می کوبند یا می زنند.</p>

آموزش ساز پرکاشن

پرکاشن

<h3>ساختمان داربوکا</h3>
<p>جنس داربوکا رایج در مناطق مختلف ایران از سفال یا فلز است. داربوکاهای سفالی قدمت بیشتری دارند و در برخی از نواحی ایران ساخته می&zwnj;شوند اما داربوکا فلزی را معمولاً از ترکیه، عراق و<br>&nbsp;سایر کشورهای عربی وارد می&zwnj;کنند.</p>
<h4>داربوکای سفالی</h4>
<p>این ساز که از گِل رُس پخته شده ساخته می&zwnj;شود، دارای تنهٔ اصلی (محفظهٔ صوتی) به شکل نیمه تخم&zwnj;مرغ است. دهانهٔ انتهایی داربوکای سفالی شیپور مانند نیست. روی دهانهٔ ابتدایی آن پوست کشیده می&zwnj;شود. پوست را یا به&zwnj;وسیلهٔ سریش یا چسب بر روی دهانه می&zwnj;کشند یا با یک رشته طناب به شکل ۷ و ۸، مانند نقاره، بر دهانهٔ ساز وصل می&zwnj;کنند. پوست به&zwnj;کار برده شده در این ساز معمولاً از پوست برّه یا پوست ماهی است. &nbsp;پوست ماهی به دلیل نازکی، صدای بهتر و زیرتری به همراه دارد.</p>
<h4>تمپوی فلزی</h4>
<p>در این ساز معمولاً از تلق&zwnj;های پلاستیکی به جای پوست طبیعی استفاده می&zwnj;شود. جنس بدنهٔ داربوکای فلزی بیشتر از آلومینیوم است، با این&zwnj;حال در بعضی مناطق به &laquo;تمپوی استیلی&raquo; شهرت دارد. این ساز محفظهٔ طنینی کم&zwnj;حجمی دارد و پوست از طریق یک طوقهٔ گرد فلزی با پیچ و مهره به دهانهٔ بالایی ساز متصل می&zwnj;شود. با شُل و سفت کردنِ این پیچ و مهره&zwnj;ها، می&zwnj;توان صدای ساز را بم و زیر و حتی با صدای سازهای دیگر کوک کرد. دهانهٔ انتهایی تمپوی فلزی حالتی شیپور مانند دارد.</p>
<h3><br>نوازندگی و اجرا داربوکا</h3>
<p>نوازندهٔ داربوکا معمولاً در حالت نشسته این ساز را می&zwnj;نوازد اما گاهی به&zwnj;صورت ایستاده یا در حال حرکت نیز اجرا می&zwnj;شود. داربوکا روی پا یا زیر بغل نگه داشته می&zwnj;شود و به&zwnj;وسیلهٔ کف هر دو دست نوازنده، به صدا درمی&zwnj;آید. در برخی مواقع، ساز به&zwnj;شکل عمودی میانِ دو زانو قرار گرفته و نواخته می&zwnj;شود. برخلاف تمبک، معمولاً در سازِ داربوکا ، انگشت&zwnj;ها، ساعد و مُچ دست&zwnj;ها به&zwnj;صورت مستقل در نواختن نقشی ندارند. ریتم&zwnj;های اجرا شده توسط داربوکا &nbsp;غالباً پرقدرت، پرحجم، خشک و تیز شنیده می&zwnj;شوند. نوازندهٔ داربوکا &nbsp;ساختارِ اصلی ریتم را با قدرت بسیار می&zwnj;نوازد و با ایجاد سنکُپ، آکسان، و ضدضرب&zwnj;های متعدد، آن را زینت می&zwnj;بخشد.در جزیره&zwnj;ها و بندرهای استان هرمزگان، داربوکا &nbsp;همراهی&zwnj;کنندهٔ عود، آواز و سازهای کوبه&zwnj;ای دیگر است. در شهرهایی مانند خرمشهر، آبادان و اهواز در استان خوزستان، گروه&zwnj;های موسیقی سنتی عربی، داربوکا را در کنار رباب، آواز، کاسوره، تمبک و گاهی دایره&zwnj;زنگی استفاده می&zwnj;کنند. در این ناحیه، داربوکا &nbsp;به عنوان همراهی کنندهٔ سازهای عود و رباب نیز نواخته می&zwnj;شود. داربوکا در مناطقی از استان آذربایجان غربی به&zwnj;خصوص روستاهایی که عراقی&zwnj;های مهاجر دارند، رایج است. این ساز، سازهای خانوادهٔ باغلاما را همراهی می&zwnj;کند. در کردستان و برخی نواحی آذربایجان غربی،داربوکا به همراه باغلاما، ویلن، سنتور، فلوت و نی نیز نواخته می&zwnj;شود. داربوکا در برخی از مناطق بوشهر به&zwnj;ویژه در نواحی ساحلی و جزیره&zwnj;ها نیز حضور دارد. این ساز به تنهایی یا در کنار تمبک، همراهی کنندهٔ نی&zwnj;انبان یا نی&zwnj;جفتی است. داربوکا را در جزیرهٔ خارگ با عنوان &laquo;دَربونگِه&raquo; می&zwnj;شناسند که امروزه بیشتر آلومینیومی است اما در گذشته از سفال ساخته می&zwnj;شد.</p>
<h3><br>تاریخچه داربوکا</h3>
<p>پیشینهٔ این ساز احتمالاً به بابلِ و سومر در هزاره&zwnj;های پیش از میلاد بازمی&zwnj;گردد. واژهٔ تمپو ممکن است یک نام&zwnj;آوا و به&zwnj;دست آمده از دو صدای اصلی این ساز یعنی &laquo;تِم&raquo; و &laquo;پو&raquo; باشد. تمپو یا داربوکا همچنین در موسیقی به معنی سرعت و کاربرد عملی آن ضرب است که بی&zwnj;ارتباط با واژهٔ این ساز ضربی نیست.&laquo;داربوکا&raquo; نیز از واژهٔ عربی &laquo;دَرَب&raquo; گرفته شده که به معنی صدایی است که از نواختن طبل شنیده شود.انواع مختلف تمپو بیشتر در موسیقی کشورهای عربی، ترکیه و شمال آفریقا رواج دارند اما در سایر کشورهای خاورمیانه و اروپای شرقی نیز استفاده می&zwnj;شوند. گونه&zwnj;های این ساز در اوایل قرن بیستم، توسط مهاجران از کشورهای خاورمیانه به آمریکا نیز رسیده&zwnj;اند که به نام &laquo;دُمبِک&raquo; شهرت دارند.تمپو احتمالاً از طریق کشورهای عربی جنوب خلیج فارس، عراق و ترکیه به ایران آمده&zwnj;است. این ساز در محدودهٔ جغرافیایی ایران، بیشتر در استان&zwnj;های خوزستان، هرمزگان، کردستان، آذربایجان غربی و بوشهر رواج دارد و با نام&zwnj;هایی همچون &laquo;تمپو&raquo;، &laquo;تیمپو&raquo;، &laquo;دُمبوک&raquo;، &laquo;دَربونگِه&raquo; شناخته می&zwnj;شود. تمپوها از نظر ساختار از خانوادهٔ تمبک&zwnj;ها به حساب می&zwnj;آیند.</p>

آموزش ساز داربوکا

داربوکا

<h3>ساختمان کاخون&nbsp;</h3>
<p>کاخن جعبه&zwnj;ای چوبی به شکل مکعب مستطیل ایستاده&zwnj;است که چهار طرف آن با تخته&zwnj;های چوبی به ضخامت (۱٫۳ تا ۱٫۹ سانتی&zwnj;متر) و سطح اصلی آن که تاپا (tapa) نام دارد با تخته سه&zwnj;لا ساخته شده&zwnj;است. در قسمت پشت کاخن (و گاهی اوقات در سمت چپ یا راست آن) حفره صدا(sound hole) قرار دارد. کاخن در اصل فقط جعبه&zwnj;ای چوبی بود اما در حال حاضر امکانات بیشتری بر روی آن قرار گرفته&zwnj;است. پایه&zwnj;های لاستیکی یا پلاستیکی و انواع فنرها و اِسنرها(snares) که برای ایجاد صدایی زنگدار در داخل و پشت تاپا نصب می&zwnj;شود.</p>
<h3>نوازندگی و اجرا کاخون&nbsp;</h3>
<p>نوازنده کاخن بر روی آن می&zwnj;نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار و بالای ساز می&zwnj;کوبد، صدا تولید می&zwnj;کند.</p>
<h3>تاریخچه کاخون&nbsp;</h3>
<p>کاخن که به زبان اسپانیایی به معنای جعبه است، قدمت زیادی ندارد و تاریخچه پیدایش آن کم است.در ابتدا کولی&zwnj;های اسپانیایی به همراه رقص و آواز و عضو جدا نشدنی موسیقی فلامنکو یعنی گیتار، بر روی جعبه&zwnj;های میوه ریتم اجرا می&zwnj;کردند که به مرور زمان حالت ساز گونه به خود گرفت و به کاخن امروزی تبدیل شد. کاخن از اواخر قرن هجدهم میلادی، توسط آفرو-پرویی&zwnj;ها (آفریقایی تبارهای پرو) مورد استفاده قرار می&zwnj;گرفت. بردگان غرب و مرکز آفریقا که به آمریکا آورده شدند، اصیل&zwnj;ترین وارثان کاخن هستند. در حال حاضر این ساز در سراسر قاره آمریکا، فیلیپین و اسپانیا رایج است. کاخن در دوران برده&zwnj;داری در کشور پرو توسعه یافت و تا سال ۱۸۵۰ به اوج محبوبیت رسید. در سال&zwnj;های پایانی قرن ۱۹میلادی نوازندگان کاخن، تغییراتی در ساختار و صدادهی این ساز به وجود آوردند. پس از دوران برده داری کاخن در بین دیگر ساکنین آمریکای لاتین از جمله سفیدپوستان (نسل&zwnj;های بعدی استعمارگران اروپایی) نیز رواج پیدا کرد.</p>

آموزش ساز کاخن

کاخن

<h3>ساختمان هنگ درام</h3>
<p>ساز هنگ از دو قسمت کاملاً جداگانه فلزی ساخته شده. قوس بالایی و پایینی. قوسِ بالایی که نت&zwnj;ها بر روی این قوس چیده شده و به آن &laquo;طرفِ دینگ&raquo; (Ding Side) گفته می&zwnj;شود. طرف دیگر قوس زیرین می&zwnj;باشد که دارای یک سوراخ بزرگ در مرکز آن است، این قسمت را گو (Gu Side) می&zwnj;نامند. نت اصلی ساز هنگ درام یا &laquo;دینگ&raquo;، پایین&zwnj;ترین نت از نظر اکتاو صدایی یا به عبارتی بم&zwnj;ترین صدا را تولید می&zwnj;کند؛ که معمولاً ارتباطی با ساختار گام یا همان Scale (ساختار نت&zwnj;ها) ندارد و دیده شده&zwnj;است که با مجموعه نت&zwnj;های ثابت برای دو ساز مختلف، دینگ با نت متفاوتی ساخته می&zwnj;شود. در روش نوشتاری نت&zwnj;ها، نت دینگ با یک علامت از باقی نت&zwnj;ها جدا می&zwnj;شود. مثلاً D / A C D E F G A این مثال نشان می&zwnj;دهد که، نت اصلی یا همان دینگ شامل نت D یا در فارسی &laquo;ر&raquo; RE می&zwnj;باشد.</p>
<h3><br>نوازندگی و اجرا هنگ درام</h3>
<p>برای نواختن این ساز می نشینند و آن را روی دو پا می&zwnj;گذارند و با انگشت&zwnj;های دست بر روی صفحه&zwnj;ی ساز ضربه می&zwnj;زنند.</p>
<h3>تاریخچه هنگ درام</h3>
<p>گفته می&zwnj;شود قبل از ابداع ساز هنگ درام، سازهای دیگری به نام SteelPan با بدنه کاملاً فلزی و ساختار ابتدایی حدود ۱۷۰۰ میلادی در آفریقا و آمریکای جنوبی و بعد از آن از گالن&zwnj;های فلزی (گالن&zwnj;هایی با ظرفیت ۵۵ گالن) خالی ساخته شده که در جشن&zwnj;ها و مراسم طرفداران پر و پا قرصی داشته&zwnj;است و به نوازندگان آن &rdquo; پن ایست &rdquo; (Panists) گفته می&zwnj;شود.</p>

آموزش ساز هنگ درام

هنگ درام

صابر جعفری

بادی پرکاشن-تکنیک ها و بازی ها-سطح ۱

بادی پرکاشن-راک تایم-سطح ۲

بادی پرکاشن-ریتم های آفریقایی-سطح 3

بادی پرکاشن-پاهای ریتمیک-سطح 4

بادی پرکاشن-ریتم های پیچیده-سطح۵

ریتم و روایت

کلاس کاخن

آموزشگاه موسیقی شهر آشوب؛ تنها یک آموزشگاه موسیقی نیست. بلکه یک خانه‌ی هنری پر از عشق با سازهای متنوع سنتی، کلاسیک و مدرن است که نت‌های آن بی وقفه به گوش می‌رسد. ما در شهر آشوب سکوت را رعایت نمی‌کنیم و معتقدیم که موسیقی بخش مهمی از زندگی است.
در خانه‌ی شهر آشوب می‌توانید ساز مورد علاقه‌ خود را با رویکردی کاملا علمی در کنار اساتید حرفه‌ای و با تجربه آموزش ببینید و  وارد دنیای خوش صدای سازها شوید. محیط دوستانه و حمایتی شهر آشوب این امکان را به شما می‌دهد تا با سایرهنرجویان در تعامل باشید و علاوه بر شرکت در کلاس‌های موسیقی از فضای دورهمی کافه و سایر برنامه‌های موسسه نهایت استفاده را ببرید.
اگر قصد آموزش ساز هنگ درام را دارید، کلاس استاد صابر جعفری را به شما پیشنهاد می‌کنیم. استاد جعفری از استادان بسیار ماهر و باتجربه‌ی آموزشگاه شهر آشوب بوده که در زمینه‌ی آموزش هنگ درام بسیار ماهر و با تجربه است. شما می‌توانید با شرکت در کلاس‌های این استاد هنگ درام را به صورت تخصصی و اصولی آموزش ببینید و در نواختن آن ماهر شوید.

صابر جعفری

صابر جعفری را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:

دوره های استاد صابر جعفری

خدمات

شهرآشوب